Kariera Safony

(fot. polskiwdwunastce.edu.pl)

Safona, Safo, Sapfo (łac. Sappho) – najsławniejsza poetka starożytnej Grecji z przełomu VII i VI wieku p.n.e., przedstawicielka poezji lirycznej.

Urodzona w Mitylenie na wyspie Lesbos gdzieś około 650 roku p.n.e., przeżyła lat, mniej więcej, sześćdziesiąt, pochowano ją w Eolidzie. Miała męża i córkę Kleis, którą bardzo kochała. Czy kochała męża nie wiadomo.

Opiekowała się, jednocześnie je kształcąc, niezamężnymi dziewczętami z rodów arystokratycznych. Stała się ich przewodniczką w poezji i muzyce, poświęconej przede wszystkim oddawaniu czci muzom i Afrodycie. Uczyła też dobrych manier. Chciała aby kobiety stały się niezależne od mężczyzn, dzisiaj zostałaby nazwana feministką. O swoich podopiecznych pisała liryki miłosne, w których wyrażała radość z bycia z nimi i smutek gdy wychodząc za mąż opuszczały towarzystwo. Pisała też pieśni, dla młodych oblubieńców (weselne) i historyczne. Podobno cała jej twórczość to 6000 wierszy, ale zachowało się tylko kilka. Są piękne, pełne wiary w miłość, subtelne i delikatne.

Ponieważ większość tych pięknych strof dotyczy kobiet, ich piękna, powstała plotka (może prawdziwa), że Safona kochała się z dziewczętami i w dziewczętach. A, że pochodziła z wyspy Lesbos, przymiotnik „lesbijski” stał się określeniem miłości jaką, podobno, preferowała wielka poetka starożytnego świata. Takim sposobem znalazła się w historii nie tylko jako wspaniała liryczno-erotyczna autorka, ale dała nazwę uczuciu, którego doświadczają panie względem siebie. Bo miłość to miłość i już.

Możemy się zastanawiać komu dedykowała te strofy:
„Nagle Eros wstrząsnął moim sercem,
jak górski wicher, co uderza w dęby”.